Een dagelijkse worsteling voor Roos, een alleenstaande moeder van 35 jaar, is het bij elkaar knopen van de financiën, een uitdaging die verre van eenvoudig is.
Met haar parttime baan verdient ze net genoeg om de rekeningen te betalen en haar kinderen te onderhouden.
Dit jaar hebben de schoolreisjes van haar kinderen plaats: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel ouders lijkt dit misschien geen probleem, maar voor Roos is dit een behoorlijk bedrag.
In haar strakke budget is er amper ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. Ze kan zich nog herinneren hoe enthousiast haar kinderen waren toen ze over het uitje hoorden, maar nu worstelt ze met de gedachte dat ze hen opnieuw zal moeten teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best om haar kinderen te geven wat ze nodig hebben, maar momenten zoals deze maken haar onzeker.
Er is een gedachte die bij haar opkomt of de school of andere ouders haar anders zouden kunnen zien vanwege de financiële last die ze niet kan dragen.
Ondanks dat ze weet dat er meer ouders zijn die in dezelfde situatie verkeren, voelt het voor haar vaak eenzaam. Ze wil niet dat haar kinderen het gevoel hebben dat ze iets tekortkomen, maar de harde realiteit van de financiële situatie is onvermijdelijk.
Ze denkt erover om te vragen of ze in termijnen zou kunnen betalen of om hulp te vragen, maar een gevoel van schaamte houdt haar tegen. Het laatste wat ze wil, is dat anderen denken dat ze het niet aankan.
Roos denkt dat mensen snel oordelen. Waarom werkt ze niet meer uren? Waarom spaart ze niet beter? Wat anderen niet zien, is haar maandelijkse worsteling om rond te komen.
Haar nachtelijke zorgen, die anderen misschien over het hoofd zien, vormen voor haar de dagelijkse realiteit.
In haar beleving draait het niet uitsluitend om financiën, maar ook om het gevoel van eigenwaarde. Het niet kunnen voorzien in wat anderen als vanzelfsprekend beschouwen, voelt als een extra last.
Tijdens een moment van bezinning aan de eettafel maakt Roos zich zorgen over hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen budget is voor de schoolreis.
Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar tegelijkertijd voelt ze zich ongemakkelijk bij het verbergen van de waarheid.
Voor Roos zijn deze momenten het meest pijnlijk; het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen drukt zwaar op haar gemoed.
Roos blijft zoeken naar oplossingen. Misschien moet ze haar schroom overwinnen en om hulp vragen, ondanks de moeilijkheden die dat met zich meebrengt.
Ze
Roos wil er alles aan doen om haar kinderen niet teleur te stellen. Mogelijk kan ze elders besparen of steun vragen aan vrienden of familie.
Ondanks de uitdagingen blijft Roos vastbesloten. Ze wil haar kinderen laten zien dat, zelfs in moeilijke tijden, liefde en veerkracht de krachtigste middelen zijn om door te gaan.
Ondanks de moeilijke situatie blijft Roos hopen dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde mogelijkheden te bieden als hun leeftijdsgenoten.
Ze wil hun leren dat het leven misschien niet altijd eerlijk is, maar dat doorzettingsvermogen en hoop je ver kunnen brengen.
Met deze vastberadenheid blijft ze vechten om de dromen van haar kinderen te verwezenlijken, zelfs al is het maar voor één dag.
1. Roos streeft ernaar om haar kinderen niet teleur te stellen.
2. Het onvermogen om aan de wensen van haar kinderen te voldoen, treft haar diep.
3. Haar intentie is om haar kinderen niet te belasten met financiële zorgen.
4. Zou ze worden beoordeeld door andere ouders?
5. Een gevoel van wanhoop en schaamte…
3.
