In alle vroegte begaf Els zich naar de manege, haar vertrouwde routine van vele jaren. Voor haar was paardrijden meer dan zomaar een hobby; het was een moment van rust en ontsnapping aan de dagelijkse drukte.
Bij aankomst voelde Els echter meteen dat er iets niet in de haak was. Een medewerker vroeg haar discreet om apart te komen voor een gesprek. De boodschap die daarop volgde, was onverwacht en sloeg haar uit het veld.
Met serieuze toon legde de manager haar uit dat ze niet langer mocht rijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” kreeg Els te horen, een mededeling die haar compleet verraste.
Vol verbijstering vroeg Els om uitleg. De manager vervolgde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” luidde de verklaring van de manege-medewerker. Deze woorden kwamen hard bij haar aan.
Els, die altijd met zorg voor de paarden had gezorgd en hun welzijn hoog in het vaandel droeg, dacht: “Alsof ik de paarden iets aandoe,” terwijl ze haar tranen trachtte te bedwingen.
Ze voelde zich ontmoedigd en zocht naar mogelijke oplossingen in het gesprek dat volgde. Zou een groter paard of ander zadel een optie zijn? Echter, de manager hield voet bij stuk: geen uitzonderingen mogelijk.
Na het gesprek bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer in het zadel zou kunnen plaatsnemen, vervulde haar met diepe droefheid. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later, haar emoties voelbaar.
Voor Els was paardrijden meer dan enkel een activiteit; het was haar manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Ze had op een open dialoog gehoopt met eventuele oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld en onbegrepen.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” uitte ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege betekende niet alleen het verlies van haar geliefde bezigheid, maar ook het verbreken van de band met de gemeenschap waarvan ze jarenlang deel had uitgemaakt. Plots voelde het alsof haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, zich van haar distantieerden.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid kostte, was voor haar een grote klap.
Het feit dat er een obstakel was, bleek een harde realiteit om te aanvaarden.
“Ik begrijp dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met droefheid.
De afwijzing bleef hangen en ze besefte dat het een lange tijd zou duren voordat ze dit kon verwerken. Ondanks de droefheid is Els vastbesloten om niet op te geven.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze met overtuiging. Voorlopig blijft het gemis groot, maar ze hoopt dat er ooit een mogelijkheid komt om terug te keren naar haar passie.
