In de laatste levensfase van Astrid, een 71-jarige vrouw, had ze altijd verwacht dat ze zou genieten van rust en vrede.
Met haar twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend. De relatie met haar zoon was echter complex en soms pijnlijk, hoewel ze veel van haar familie hield.
De kleinkinderen betekenden veel voor haar leven en ondanks de moeilijkheden bleef ze hoopvol dat de band met haar zoon ooit zou verbeteren.
Echter, een ogenschijnlijk onschuldige envelop tussen de post veranderde alles voorgoed. Op een anoniem online forum deelt Astrid haar hartverscheurende verhaal.
Zij deelt openhartig over de tragedie die haar heeft getroffen. “Mijn zoon leed al lange tijd aan psychische problemen,” schrijft ze, “en ik had door dat het niet goed met hem ging.”
“We hadden nauwelijks nog contact, soms belden we nog maar zelfs dat gebeurde steeds minder.” De relatie was altijd al moeilijk geweest en na verloop van tijd groeide de afstand tussen hen beiden.
Astrid voelde zich overweldigd door de situatie en wist niet hoe ze er mee om moest gaan. Haar schoondochter gaf haar, vanaf het begin, de schuld van de problemen van haar zoon, wat haar diep raakte.
Met het verstrijken van de jaren verslechterde de band met haar zoon. Er leek een onoverkomelijke muur tussen hen te zijn opgebouwd, een barrière die hen steeds meer van elkaar verwijderde.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid met bitterheid. Telkens wanneer ze probeerde te achterhalen wat er misging, voelde ze zich machteloos.
Haar wens was om de relatie te herstellen, de band opnieuw te versterken, maar ze wist niet hoe ze dat kon aanpakken zonder de situatie te verergeren.
Op een dag, zonder enige aanwijzing, ontving ze een envelop. “Het was een gewone dag, niets bijzonders,” schrijft ze. “Totdat ik die envelop opende.”
Wat ze in de envelop vond, was een rouwkaart. Het bericht bracht het tragische nieuws dat haar zoon was overleden. Hij had ervoor gekozen een einde aan zijn leven te maken, en dit kwam voor Astrid als een schok.
Niet in staat om hem bij te staan in zijn laatste momenten, kon ze geen afscheid nemen.
De pijn van het verlies was al overweldigend, maar de manier waarop ze het ontdekte, voelde als een klap.
“De uitvaart was al in besloten kring geweest,” deelt Astrid met verdriet.
“Ik had geen idee dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart voorbij.” Het feit dat zij, zijn moeder, niet op de hoogte was, was moeilijk te bevatten.
Haar wereld stortte in en ze worstelde om het te begrijpen. De shock was enorm, de leegte nog groter. Hoe kon ze doorgaan zonder afscheid te nemen van haar eigen kind?
Astrid deelde de pijn niet alleen. Ook haar dochter in Australië hoorde pas later van het tragische nieuws.
Zij vertelt op het forum dat haar dochter pas op de hoogte was nadat de gebeurtenis had plaatsgevonden. Samen hadden ze ondanks de fysieke afstand intens verdriet.
De ervaring van buitengesloten te zijn, versterkte het gevoel van verlies nog meer.
Haar verdriet ging niet alleen om het verlies van haar zoon, maar ook om het onbegrip en de eenzaamheid die ermee gepaard gingen.
In haar berichten op het forum deelt Astrid haar diepe pijn en onbegrip. Ze vraagt zich af waarom haar schoondochter haar niet op de hoogte heeft gesteld.
Zij had niet verwacht dat ze uitgesloten zou worden van de belangrijkste momenten in het leven van haar zoon, inclusief zijn overlijden.
Ze vraagt zich af: “Hoe kan het dat ik als zijn moeder niet ben geïnformeerd? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?” Haar berichten drukken diepe droefheid en radeloosheid uit.
De kans om haar zoon te steunen in zijn laatste dagen is haar ontnomen, samen met de mogelijkheid om afscheid van hem te nemen en closure te vinden, wat Astrid diep raakt.
Verwerking is geen eenvoudig pad voor Astrid. De leegte die haar zoon achterlaat is diep, en het gevoel van onrechtvaardigheid maakt het rouwproces extra pijnlijk voor haar.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” bekent ze op het forum, waar ze een beetje verlichting vindt door haar emoties te uiten. Toch blijft het verdriet aanwezig.
Naast het gemis van haar zoon, betreurt Astrid het gebrek aan een waardig afscheid. De diepe wond zal nooit volledig helen.
Astrid blijft wachten op antwoorden die voorlopig uitblijven. Haar dochter, kleinkinderen en de forumgemeenschap bieden haar enige troost.
Astrid voelt dat de tijd stil is blijven staan sinds die noodlottige dag waarop ze de fatale envelop opende.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
