Op 23-jarige leeftijd heeft Linda al lange tijd te maken met het grote leeftijdsverschil tussen haar en haar vader, die inmiddels 78 jaar oud is.
Altijd heeft de leeftijdskloof hun relatie beïnvloed, wat bij Linda veel tegenstrijdige gevoelens oproept. “Ik begrijp niet waarom hij op zo’n late leeftijd nog besloot om kinderen te krijgen,” deelt ze, met een lichte tint van frustratie.
Het feit dat haar vader te maken heeft met fysieke beperkingen door ouderdom, terwijl haar leeftijdsgenoten nog vitale vaders hebben, is soms moeilijk voor haar om te accepteren.
Sinds haar jeugd heeft Linda zich anders gevoeld dan anderen. “Wanneer ik de vaders van mijn vrienden zie die nog steeds fit zijn en actief bezig zijn, voel ik soms frustratie,” vertelt ze openhartig.
Haar vader kreeg haar pas op latere leeftijd, en Linda merkt dat hij niet dezelfde energie heeft als jongere vaders vaak nog wel hebben.
“Ik ben jaloers op vrienden van wie de vaders nog steeds plannen maken en volop in het leven staan. Mijn vader heeft die fase al lang gepasseerd.”
Volgens Linda komen gevoelens van jaloezie en teleurstelling voort uit het gevoel dat ze iets essentieels heeft gemist.
Terwijl vrienden gemakkelijk activiteiten kunnen ondernemen met hun vaders, moet Linda rekening houden met de beperkingen die zijn leeftijd met zich meebrengt.
“Soms voelt het oneerlijk, alsof ik een deel van mijn jeugd heb gemist,” verklaart ze. Ondanks dat ze begrip heeft voor de keuzes van haar vader destijds, blijft het gevoel dat er iets ontbreekt in haar leven.
Naast het gemis van een actieve vaderrol, baart de toekomst Linda zorgen. “Ik besef dat zijn ouderdom betekent dat onze tijd samen beperkt is. Dit inzicht komt harder aan naarmate ik ouder word.”
Deze gedachte maakt Linda verdrietig en roept ook boosheid op. Ze worstelt met het feit dat haar vader op latere leeftijd ervoor koos om nog vader te worden, wat voor haar als zijn dochter verstrekkende gevolgen heeft.
Linda ervaart frustratie niet alleen door de leeftijd van haar vader, maar ook door de beperkingen die dit met zich meebrengt voor hun gezamenlijke activiteiten.
“Het gevoel van spontaniteit in mijn leven mist, en ik ervaar dit als een beperking die ik niet zelf heb gekozen,” zegt ze.
Op momenten voelt ze zich machteloos en ziet ze deze omstandigheden als een gemiste kans. Wanneer ze dit met vrienden bespreekt, merkt Linda dat ze moeite heeft om haar gevoelens te uiten.
“Als ze praten over wat ze samen met hun ouders doen, voelt het alsof ik niet echt deel kan uitmaken van die momenten,” legt ze uit.
Soms voelt ze zich schuldig over haar gevoelens, omdat ze niet ondankbaar wil lijken. Toch verlangt ze sterk naar een meer conventionele vader-dochterband.
Ondanks dat Linda zelden haar emoties uit, begint ze zich af te vragen of er een manier is om vrede te vinden met de situatie.
Haar vader blijft haar liefde en steun geven, ondanks zijn leeftijd. Toch blijft Linda zich afvragen hoe hun relatie geweest zou zijn als hij jonger was geweest.
“Ik vind het belangrijk om de balans te bewaren tussen respect tonen en mijn eigen gevoelens serieus nemen. Soms voelt het alsof er iets ontbreekt,” concludeert ze.
1. Vanwege zijn gevorderde leeftijd moeten ze met veel zaken rekening houden.
2. Zij voelt afgunst jegens anderen die een vitale vader hebben.
3. Er heerst irritatie omdat ze leuke activiteiten mist.
4. Zij begrijpt niet waarom hij ervoor koos om op latere leeftijd vader te worden.
5. Als gevolg van zijn leeftijd wordt ze geconfronteerd met vele beperkingen.
