Mischa P. - Vrouwen Dagblad

WhatsApp Image 2025 05 12 at 125239 1jpg

Astrid maakt zich ernstige zorgen om haar tweelingzus: ‘Ze zegt steeds dat het wel meevalt’

Door Mischa P. / 12 mei 2025

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Astrid en Kim zijn een tweeling. Ze zijn samen opgegroeid, deelden alles en waren elkaars beste vriendin. Als kinderen deden ze alles samen: fietsen, spelen in het park en stiekem samen huiswerk overschrijven.

Die bijzondere band is er altijd geweest. Maar de laatste drie jaar is alles veranderd. Na een moeilijke scheiding begon het mis te gaan met Kim.

Eerst was het af en toe een glas wijn om te ontspannen, maar al snel werd het meer. Tegenwoordig drinkt ze al vroeg in de ochtend.

“Ze begint vaak al voor het ontbijt,” zegt Astrid verdrietig. “En dan stopt ze de hele dag niet meer.” Kim leeft van een uitkering en heeft bijna geen contacten meer.

Vrienden zijn langzaam afgehaakt en familie weet niet meer wat ze met haar aan moeten. Alleen Astrid komt nog trouw twee keer per week langs.

Ze wil haar zus niet in de steek laten. “Ze is nog steeds mijn zus, en ik hou van haar. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.”

Elke keer als Astrid bij haar zus binnenstapt, treft ze hetzelfde beeld aan: Kim op de bank, de gordijnen dicht, een fles wijn op tafel.

”Ze praat dan wel, maar het is niet echt Kim,” vertelt Astrid. “Het lijkt alsof ze langzaam verdwijnt.” Ze heeft geprobeerd met haar te praten, rustig en zonder oordeel.

“Ik heb alles gezegd wat ik kan bedenken. Dat ik me zorgen maak, dat ze ziek wordt, dat ze hulp nodig heeft. Maar ze zegt steeds dat het wel meevalt.”

Een tijd geleden is er zelfs een interventie geweest. Met hulp van een hulpverlener, familie en een vriendin uit het verleden, probeerden ze haar te overtuigen om hulp te accepteren.

Maar het liep op niets uit. Kim werd boos, sloot zich af en wilde niemand meer zien. “Ze voelde zich aangevallen,” denkt Astrid. “Alsof we haar allemaal de schuld gaven.”

Astrid voelt zich machteloos. Ze ziet hoe haar zus steeds verder wegzakt, maar niets wat ze doet lijkt verschil te maken.

“Soms denk ik: moet ik haar gewoon loslaten? Maar dan voel ik me weer schuldig. Want als ik haar niet meer help, wie doet het dan wél?”

Wat het extra moeilijk maakt, is dat ze zo’n sterke band hadden. “We konden vroeger alles delen. Zelfs toen we allebei ons eigen leven gingen leiden, bleven we elkaar bijna dagelijks spreken.”

”Maar nu… nu herken ik haar bijna niet meer.” Toch blijft Astrid komen. Al is het soms maar voor een half uurtje.

Om te kijken of ze gegeten heeft, of om haar huis een beetje op te ruimen. “Soms zegt ze dat ze blij is dat ik er ben. En dan weet ik: diep vanbinnen zit mijn zus er nog wel.”

Astrid hoopt op een dag dat Kim wakker wordt en besluit om hulp te accepteren. Ze heeft al contact opgenomen met instanties, maar zonder instemming van Kim kunnen ze weinig doen.

“Je kunt niemand dwingen om te veranderen,” zegt ze zacht. “Ze moet het zelf willen.” Ondertussen blijft Astrid hopen, en wachten. Want ondanks alles, blijft de band bestaan. “Ze is mijn zus. En ik geef haar niet zomaar op.”

In stilte hoopt ze op een klein wonder. Op dat ene telefoontje, of dat ene moment waarop Kim zegt: “Ik ben er klaar mee. Help me alsjeblieft.”

Tot die dag blijft Astrid komen, twee keer per week. Met een tas vol boodschappen, en een hart vol zorgen – maar ook vol liefde.

CategorieAlgemeen Tagsalcohol gezondheid zus

Astrid maakt zich ernstige zorgen om haar tweelingzus: ‘Ze zegt steeds dat het wel meevalt’ Lees meer »

Giselle: ‘Mijn man heeft twee vrouwen en onze kinderen twee moeders!’

Door Mischa P. / 12 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

In een fascinerende kijk op hedendaagse familierelaties deelt een moeder hoe zij en haar kinderen een niet-traditioneel gezinsmodel omarmen door hun echtgenoot en vader te delen met een andere vrouw.

Giselle en Gilbert Gomez, met leeftijden van 34 en 38, hebben samen drie kinderen en leven in een polyamoreuze relatie met Monica Sandoval, 37.

Dit gezin breekt met conventionele normen door een setting te creëren waarin ‘twee moeders’ het gezinsleven verrijken.

De ontmoeting tussen Monica en Gilbert, een professional in vastgoedbeheer, via online dating in 2015, nam een interessante wending toen Monica erachter kwam dat Gilbert nog steeds getrouwd was met Giselle.

Tegen alle verwachtingen in ontwikkelde het trio een hechte band die leidde tot een gedeelde woning en gezamenlijke opvoeding van de kinderen.

Giselle deelde met Daily Star dat hun kinderen volledig begrip hebben voor hun unieke gezinssituatie en het idee van twee moeders omarmen.

“Onze drie oudere kinderen begrijpen onze relatie en vinden het geweldig om twee moeders te hebben,” deelt ze met Daily Star.

Deze liefdevolle verbintenis steunt op een fundament van wederzijds respect, liefde en het diepe besef van elkaars waarde binnen het gezin. Het trio onderstreept het belang van samenwerking en ondersteuning binnen hun relatie.

Giselle benadrukt de voordelen van hun arrangement, zoals de extra emotionele en financiële steun, en hoe hun leven verrijkt is door gezamenlijke ervaringen.

Het huishouden wordt in goede harmonie beheerd, waarbij jaloezie buitenspel staat dankzij hun open communicatie en sterke verbinding.

Op sociale media delen Giselle en Monica openlijk over hun levenswijze, waarbij ze brede steun ervaren van zowel hun families als volgers.

Giselle verklaart dat eventuele kritiek hen niet van hun pad zal afbrengen, aangezien hun leven gevuld is met liefde en gezamenlijk geluk.

In hun woonarrangement heeft iedere volwassene een eigen slaapkamer, met Gilbert die de vrijheid heeft om zijn nachten naar wens in te delen.

Dit toont aan hoe jaloezie geen issue is en onderstreept het belang van persoonlijke ruimte en respect.

“Jaloezie speelt geen rol in onze relatie,” verzekert Giselle, die toevoegt dat de pandemie hun band versterkt heeft en hen geleerd heeft elkaars grenzen te respecteren.

Het verhaal van Giselle, Gilbert en Monica illustreert dat een basis van liefde, respect en openheid kan leiden tot een vreugdevol en harmonieus gezinsleven, los van traditionele normen.

Dit drietal laat zien dat het mogelijk is om voorbij conventionele gezinsstructuren te gaan en een bevredigend leven te leiden met dierbaren.

CategorieAlgemeen Tagspolygamie relatie

Giselle: ‘Mijn man heeft twee vrouwen en onze kinderen twee moeders!’ Lees meer »

Achmed boos op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’

Door Mischa P. / 12 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Achmed woont al 31 jaar in Nederland. Hij is een rustige man, die niet veel vraagt van het leven. Samen met zijn vrouw woont hij in een eenvoudige woning in een rustige buurt.

Zijn kinderen zijn inmiddels het huis uit en hebben hun eigen gezinnetje. Dat is iets waar Achmed trots op is.

“Ze doen het goed,” zegt hij met een glimlach. Maar achter die glimlach schuilt ook zorgen. Grote zorgen zelfs.

Achmeds vrouw is al jaren ziek. Ze heeft een spierziekte, waardoor ze steeds minder zelf kan. Achmed zorgt al die tijd voor haar.

Hij kookt, doet de was, helpt haar uit bed en naar de douche. Alles wat nodig is om haar dag door te komen, doet hij. Niet omdat het moet, maar omdat hij van haar houdt. Maar het is zwaar. Heel zwaar.

“Er zijn dagen dat ik helemaal kapot ben,” vertelt hij. “Maar ik doe het met liefde. Alleen… soms is liefde niet genoeg. Je hebt ook hulp nodig.”

Omdat ze leven van een bijstandsuitkering, is er weinig ruimte voor extra hulp of luxe. Elke euro moet goed worden besteed.

Gelukkig heeft Achmed via de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) wel wat kunnen regelen. Er zijn hulpmiddelen in huis geplaatst, en er komt één keer in de twee weken iemand schoonmaken. Maar dat is volgens Achmed veel te weinig.

“Drie uurtjes in de twee weken… Dat is niks,” zegt hij met een zucht. “Hoe moet ik in drie uur tijd het hele huis schoon krijgen als ik daarnaast dag en nacht voor mijn vrouw zorg?”

Zijn kinderen willen wel helpen, maar hebben hun eigen drukke leven. Ze werken en hebben jonge kinderen.

Achmed begrijpt dat en neemt het ze niet kwalijk. “Ze doen wat ze kunnen. Maar ze kunnen niet alles opvangen. En dat hoeft ook niet.”

Daarom heeft Achmed de gemeente gevraagd om meer huishoudelijke hulp. Niet voor hemzelf, zegt hij, maar voor zijn vrouw.

“Zij verdient het. Ze heeft haar hele leven gewerkt en gezorgd voor het gezin. Nu is zij degene die zorg nodig heeft.”

Maar tot zijn grote teleurstelling is dat verzoek afgewezen. Het blijft bij drie uur hulp om de twee weken. Achmed vindt dat onbegrijpelijk.

“Ik hoor van andere mensen, van Nederlandse ouderen, dat zij vaak drie uur per week hulp krijgen. Waarom krijgen wij dat niet? Is mijn vrouw dan minder belangrijk?”

Hij wil niemand iets misgunnen, benadrukt hij. “Iedereen die hulp nodig heeft, moet die krijgen. Maar ik wil alleen dat er eerlijk gekeken wordt naar onze situatie.”

”Wij zijn geen uitzondering. Er zijn meer mensen zoals wij, die elke dag hun best doen maar niet gezien worden.”

Achmed blijft beleefd, maar de teleurstelling klinkt door in zijn stem. “Ik heb mijn hele leven gewerkt. Ik betaal mijn rekeningen. En nu we hulp nodig hebben, wordt er gezegd: het moet maar zo.”

Hij heeft geprobeerd in bezwaar te gaan, maar ook dat leverde niets op. Toch geeft hij de moed niet op en blijft hij strijden.

“Zolang ik kan zorgen voor mijn vrouw, doe ik dat. Maar het zou mooi zijn als ik af en toe een beetje lucht krijg. Een paar uurtjes extra hulp, zodat ik even adem kan halen.”

Zijn dagen blijven gevuld met zorgen, maar ook met liefde. En hoop. Hoop dat er ooit iemand van de gemeente echt komt kijken.

Niet naar de papieren, maar naar de mensen achter die papieren. “Ik vraag niet om medelijden,” zegt hij. “Ik vraag om rechtvaardigheid.”

CategorieAlgemeen Tagsgemeente gezondheid wmo

Achmed boos op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’ Lees meer »

Transvrouw kiest voor sologamie: ‘Je hoeft niet eindeloos te zoeken naar de ware’

Door Mischa P. / 12 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

In Dublin heeft een bijzondere gebeurtenis de aandacht getrokken: George Dunne, een trans vrouw uit Drimnagh, heeft besloten in het huwelijk te treden – met zichzelf.

Het zou voor het eerst zijn dat zoiets in Ierland officieel is gebeurd. De stap is bedoeld als een krachtig signaal: ware liefde begint niet bij een ander, maar bij jezelf.

Volgens George is het idee dat je per se een partner nodig hebt om gelukkig te zijn achterhaald.“De tijden dat mensen koste wat het kost op zoek gingen naar hun ‘andere helft’ zijn voorbij,” vertelt ze.

“Je hoeft niet eindeloos te zoeken naar de ware, want die heb je al gevonden: jezelf.” Het fenomeen wordt ook wel sologamie genoemd, en het komt de laatste jaren steeds vaker voor.

Mensen kiezen er niet voor uit haat tegen traditionele relaties, maar juist als een manier om hun eigenwaarde te benadrukken. Voor George voelde het als een logische stap.

“Ik ben al 36 jaar bij mezelf en we hebben nog nooit ruzie gehad,” zegt ze met een glimlach. “Als je met iemand anders trouwt, is er altijd een kans op conflicten of een scheiding. Maar met jezelf? Dat is pure harmonie.”

Ze legt uit dat er veel rust zit in deze vorm van leven. “Ik hoef nooit ruzie te maken over welke film we kijken of wat we eten. We zijn het altijd eens met elkaar.”

Het draait volgens haar vooral om vrijheid en het luisteren naar je eigen behoeften. “Je hoeft niemand anders tevreden te stellen en kunt volledig trouw blijven aan jezelf,” vertelt George. “Het is vrijheid in zijn puurste vorm.”

De ceremonie was klein en intiem. George keek in de spiegel en gaf zichzelf het jawoord. Een bijzonder moment, zo noemt ze het zelf.

“Ik voelde me compleet, alsof ik eindelijk officieel erkende wat ik diep vanbinnen altijd al wist: ik ben mijn eigen soulmate.”

Ook al was het geen standaard huwelijksfeest, het had alles wat je normaal gesproken zou verwachten: een mooie outfit, een persoonlijke gelofte en een feestelijke afsluiting.

Zelfs een huwelijksreis mocht niet ontbreken. George koos voor Galway, een stad met een romantische sfeer.

“Ik kan niet wachten om wat quality time met mezelf door te brengen,” zegt ze lachend. “Een beetje wandelen langs de kust, lekker eten en misschien wat reflecteren op deze grote stap.”

Volgens George is het fijne aan een huwelijksreis met jezelf dat je nergens rekening mee hoeft te houden. “Je kunt doen wat je wilt, wanneer je wilt. Geen compromissen, geen meningsverschillen. Alleen maar puur genieten.”

In het begin reageerden sommige mensen verbaasd op haar keuze. Maar nadat George uitlegde waarom ze dit deed, kwamen er vooral positieve reacties.

“Sommige mensen vonden het in het begin vreemd, maar toen ik uitlegde waarom ik het deed, begonnen ze het te begrijpen.”

De maatschappij verandert, en liefde krijgt steeds meer vormen. Naast traditionele relaties is er nu ook ruimte voor andere verbindingen, zoals open relaties, polyamorie en sologamie.

“Ik hoop dat mijn verhaal anderen inspireert om zichzelf op de eerste plaats te zetten,” zegt George. “Of je nu met iemand anders trouwt of met jezelf, het belangrijkste is dat je gelukkig bent.”

In een wereld waarin zelfliefde en mentale gezondheid steeds belangrijker worden, is haar boodschap duidelijk: zorg goed voor jezelf, waardeer wie je bent en durf keuzes te maken die goed voelen voor jou.

“Ik zeg niet dat iedereen met zichzelf moet trouwen,” sluit ze af. “Maar ik denk wel dat we allemaal iets kunnen leren van het idee dat je niet iemand anders nodig hebt om compleet te zijn.”

CategorieAlgemeen Tagshuwelijk transvrouw

Transvrouw kiest voor sologamie: ‘Je hoeft niet eindeloos te zoeken naar de ware’ Lees meer »

Carola haalt uit naar hondeneigenaren: ‘De hoogste tijd dat jullie eens normaal gaan doen!’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Iedereen heeft wel iets waar hij of zij zich aan kan ergeren, zo ook Carola. “Ik snap het echt niet meer,” zegt ze, terwijl ze haar hoofd schudt.

“Mensen behandelen hun honden tegenwoordig alsof het kinderen zijn. Het zijn dieren, geen baby’s in een bontjas.”

Verdriet en frustratie liggen dicht bij elkaar. Een situatie die volgens haar de spuigaten uitloopt en wat ze niet kan begrijpen. “Ik zie ze overal,” gaat Carola verder.

“Honden in kinderwagens, honden in cafés met een eigen dekentje, en dan al die foto’s op social media. ‘Kijk mijn harige baby,’ schrijven ze er dan bij. Serieus? Het is een hond, geen kind!”

Carola neemt een slok van haar thee en slaakt een diepe zucht. “Natuurlijk snap ik dat je van je huisdier houdt. Maar dat is toch iets anders dan dit hele circus?”

Het zit haar dan ook ontzettend hoog, sommige mensen gaan wat haar betreft veel te ver. “Laatst was ik bij een vriendin op bezoek,” vertelt ze.

“Ze heeft een hond van twintig kilo, zo’n grote Labrador, en dat beest lag gewoon op de bank. Ze vond het heel normaal. Toen ik vroeg of ze dat niet een beetje vies vond, keek ze me aan alsof ik gek was.”

“Sorry, maar een hond hoort niet op de bank of op bed. Die beesten lopen buiten in de modder, snuffelen aan alles wat los en vast zit en dan denk je dat het oké is om ze op je kussen te laten liggen?”

Carola kan het maar niet begrijpen en schudt haar hoofd. “En dan heb ik het nog niet eens over die mensen die hun hond kleden alsof het een pop is. Kleine jasjes, schoentjes, zelfs zonnebrillen.”

”Wat is er mis met mensen? Een hond heeft helemaal geen jas nodig. Het zijn dieren die zich prima kunnen aanpassen aan het weer.”

Carola vindt het allemaal ontzettend overdreven maar ook naar de hond toe ‘respectloos’. “Honden zijn geen accessoires!”

“Ze zijn dieren met hun eigen behoeften en instincten. Als je een hond behandelt alsof het een kind is, ontneem je ze eigenlijk een deel van wat ze zijn.”

”Ze hebben geen behoefte aan al die fratsen. Ze willen gewoon rennen, spelen en af en toe een lekker bot om op te kauwen.”

Het gaat haar enorm aan het hart en al snel laat ze weten waar zij zich nog meer aan stoort. “En dan al die mensen die hun hond overal mee naartoe nemen,” zegt ze.

“Ik was laatst in een restaurant en er liep gewoon een hond rond tussen de tafels. Mensen zaten daar gewoon te eten! Dat kan toch niet?”

“Ik ben helemaal niet tegen honden, begrijp me niet verkeerd. Maar er is een tijd en plaats voor alles. Je neemt toch ook niet je hamster mee naar een etentje?”

Dit gedrag heeft volgens Carola deels te maken met de tijd waarin we leven. “Mensen zijn een beetje de weg kwijt,” zegt ze. “Ze zoeken liefde en gezelschap, en dat vinden ze in hun huisdier.”

”Dat is op zich niet erg, maar soms lijkt het alsof ze vergeten dat het om een dier gaat. En daar zit voor mij de grens.”

Carola voegt eraan toe: “Kijk, ik snap het echt wel hoor. Een hond kan een geweldige metgezel zijn. Ze zijn trouw, vrolijk en altijd blij om je te zien.”

”Maar laten we eerlijk blijven: een hond is geen mens. Je kunt van ze houden zonder te doen alsof ze je kind zijn.”

Naar eigen zeggen draait het om balans. “Geef je hond wat hij nodig heeft,” zegt ze. “Veel beweging, goed eten, en natuurlijk liefde. Maar hou het wel realistisch.”

”Een hond is geen baby en hoeft niet als een mens behandeld te worden. Dat is voor niemand goed, niet voor de hond en ook niet voor jou.”

Of ze het ooit gaat begrijpen weet ze niet, wat wel duidelijk is, is dat Carola zicht ontzettend stoort aan eigenaren die zo met hun hond omgaan.

“We moeten gewoon weer normaal gaan doen,” zegt ze. “Honden zijn dieren, en daar is niks mis mee. Maar laten we ze alsjeblieft ook zo behandelen.”

CategorieAlgemeen Tagsbaasjes honden

Carola haalt uit naar hondeneigenaren: ‘De hoogste tijd dat jullie eens normaal gaan doen!’ Lees meer »

Op deze subtiele manieren probeert een overledene contact te maken! Herkenbaar?

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Het overkomt bijna iedereen wel eens: je hoort een bekend liedje op de radio en ineens schieten de tranen in je ogen.

Niet omdat de prijzen in de supermarkt weer zijn gestegen, maar omdat dat ene nummer je herinnert aan iemand die je mist.

Is dit puur toeval? Of is het een subtiele manier waarop een overleden dierbare even ‘hallo’ zegt? Voor mensen die hierin geloven, zijn zulke momenten geen toevalligheid.

Muziek heeft een sterke emotionele kracht en kan herinneringen oproepen. Wanneer een bepaald liedje steeds opduikt op onverwachte momenten, zou dit volgens sommigen een manier kunnen zijn waarop een overleden dierbare laat weten dat ze er nog steeds zijn.

“Het is alsof ze je willen laten glimlachen, zelfs als dat met een traan gepaard gaat,” vertellen ervaringsdeskundigen.

Mensen die geloven in communicatie met het hiernamaals wijzen vaak op mysterieuze gebeurtenissen in hun omgeving.

Denk aan lampen die plotseling flikkeren, een televisie die zonder reden aan- of uitgaat, of een radio die opeens een ander station kiest.

“Soms lijkt het alsof ze gewoon even willen laten weten dat ze nog in de buurt zijn,” zeggen aanhangers van deze theorie.

Ook geuren kunnen een rol spelen in deze onverklaarbare ervaringen. Een vleugje van oma’s appeltaart, terwijl er nergens een oven aanstaat, of een herkenbare aftershavegeur zonder dat er iemand in de buurt is.

Voor sommigen zijn dit signalen dat een overleden dierbare even ‘langs’ komt om een groet te brengen. “Het voelt als een warme omhelzing uit het verleden,” vertellen mensen die deze ervaringen hebben gehad.

Volgens spirituele overtuigingen kunnen dromen een poort zijn naar andere dimensies. Veel mensen zeggen dat ze overleden dierbaren levendig in hun dromen tegenkomen, soms met een duidelijke boodschap.

“Hoe realistischer en intenser de droom, hoe groter de kans dat het een teken is,” stellen zij die hierin geloven.

Misschien willen dierbaren je geruststellen, een laatste boodschap overbrengen of gewoon even laten weten dat het goed met ze gaat.

Kleine, alledaagse gebeurtenissen kunnen ook gezien worden als tekenen van verbondenheid. Sleutels die op een onlogische plek worden teruggevonden, een foto die uit een boek valt op het moment dat je aan iemand denkt, of een witte veer die opduikt wanneer je het moeilijk hebt.

In veel culturen worden witte veren gezien als een symbool van bescherming en troost. “Het is een teken dat iemand over je waakt,” geloven veel mensen.

Een plotselinge koude rilling zonder duidelijke reden kan voor sommigen voelen als een zachte aanraking van een overleden geliefde.

“Soms voelt het echt alsof iemand even naast me staat,” zeggen mensen die deze sensatie ervaren. En wat als je ineens een vertrouwde stem hoort die je naam roept, terwijl er niemand in de buurt is?

Hoewel sceptici dit afdoen als verbeelding, ervaren anderen het als een geruststellend moment. “Het is alsof ze even langskomen om te zeggen dat alles goed is.”

Of je nu gelooft in tekenen uit het hiernamaals of het puur toeval noemt, deze ervaringen blijven fascinerend.

Voor veel mensen bieden ze troost en een gevoel van verbondenheid, zelfs nadat iemand fysiek niet meer aanwezig is. Wat denk jij? Zijn dit boodschappen van dierbaren of gewoon toevalligheden?

CategorieAlgemeen Tagscontact dierbare

Op deze subtiele manieren probeert een overledene contact te maken! Herkenbaar? Lees meer »

Paula eist dat buren zwembad uit de tuin halen: ‘Op een ochtend is hij anders lek’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Paula woont al meer dan dertig jaar in dezelfde rijtjeswoning. Ze kent de buurt goed en heeft het er altijd fijn gehad.

Haar huis is netjes, de tuin ligt er verzorgd bij en ze geniet van haar rustige leven. “Ik hou van mijn plekje,” zegt ze vaak trots. “Hier voel ik me thuis.”

Een half jaar geleden kwamen er nieuwe buren naast haar wonen. Een jong stel met twee kleine kinderen. Paula vond het leuk dat er nieuw leven in de straat kwam.

De kinderen lachten veel en renden vrolijk rond. Paula groette de buren altijd vriendelijk en hoopte op een goede verstandhouding. En in het begin leek dat ook zo te zijn.

Maar sinds twee weken is er iets veranderd. Het is mooi weer geworden en de buurkinderen spelen vaak buiten. De ouders hebben een groot opblaasbaar zwembad in de tuin gezet, vlak bij de schutting.

Paula had daar in eerste instantie geen probleem mee. “Kinderen moeten kunnen spelen,” dacht ze. Ze begreep dat ze plezier willen maken als het warm is.

Toch begon ze zich al snel te storen aan iets dat steeds gebeurde. De kinderen springen met veel lawaai in het zwembad. Ze maken bommetjes, gillen van plezier en gooien met water.

Het probleem is dat de waterspetters vaak over de schutting komen. En niet een paar druppels – soms lijkt het wel een douche die over haar tuin vliegt.

“Mijn tuin is mijn rustplek,” legt Paula uit. “Ik zit daar met een boekje, of ik hang de was op. Maar als ik nat word van het gespetter, is dat gewoon niet leuk meer.”

Haar wasmolen staat niet ver van de schutting. En dat betekent dat haar schone, droge was nu regelmatig nat wordt door het zwembadwater van de buren.

Paula besloot om het netjes te bespreken. Ze riep over de schutting naar de buurvrouw en legde rustig uit dat het water overkomt en dat haar was nat wordt.

De buurvrouw haalde haar schouders op. “Ach, ze zijn gewoon kinderen,” zei ze. “Ze spelen maar eventjes. Niet zo zeuren.”

Dat antwoord maakte Paula verdrietig én boos. Ze voelt zich niet serieus genomen. Ze probeert begripvol te zijn, maar haar geduld raakt op.

“Het is mijn tuin ook,” zegt ze. “Ik heb recht op droge was en een beetje rust.” De situatie is sindsdien niet beter geworden. Integendeel, de kinderen spelen nog wilder.

Soms hoort Paula zelfs het water tegen haar schutting klotsen. Ze is al een paar keer nat geworden terwijl ze in haar tuin zat.

Ze weet niet goed wat ze nu moet doen. Ze wil geen ruzie. Ze is altijd een rustige buur geweest. Maar het lijkt alsof haar grenzen niet worden gerespecteerd.

En dat maakt haar boos. “Nog even,” zegt ze met een knipoog tegen haar nichtje, “en dan is dat bad op een ochtend lek. Per ongeluk natuurlijk.”

Paula lacht erom, maar eigenlijk vindt ze het helemaal niet grappig. Ze wil geen strijd. Ze wil gewoon weer van haar tuin kunnen genieten zonder nat te worden van andermans zwembad.

“Ik hoef geen stilte,” zegt ze. “Maar een beetje rekening houden met elkaar, dat is toch niet te veel gevraagd?”

Of ze nog een keer het gesprek aan gaat met de buren, weet ze nog niet. Misschien schrijft ze een briefje. Misschien wacht ze af. Maar één ding is zeker: Paula hoopt dat deze zomer niet in het water valt. Letterlijk én figuurlijk.

CategorieAlgemeen Tagsburen kinderen zwembad

Paula eist dat buren zwembad uit de tuin halen: ‘Op een ochtend is hij anders lek’ Lees meer »

Salma niet blij met Nederlands systeem: ‘Ze helpen mij de vernieling in op deze manier!’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Salma, een alleenstaande moeder, probeert al jaren haar hoofd boven water te houden met een bijstandsuitkering en dat is niet makkelijk.

Voor haar is het een dagelijkse uitdaging om haar kinderen te geven wat ze verdienen, terwijl ze zich elke maand zorgen maakt of ze de eindjes wel aan elkaar kan knopen.

Haar situatie staat symbool voor de vele ouders die in dezelfde worsteling zitten, gevangen in een systeem dat weinig ruimte laat voor adem.

“De uitkering is veel te laag om leuke dingen te doen,” vertelt Salma terwijl ze haar boodschappenlijst opnieuw bekijkt. Elke dag moet ze keuzes maken: wat is haalbaar en wat niet?

Deze constante afweging weegt zwaar op haar gemoed en treft niet alleen haarzelf, maar ook haar kinderen.

Elke euro gaat naar huur en vaste lasten, en aan het einde van de maand blijft er nauwelijks iets over voor iets leuks.

“Ik wil gewoon dat mijn kinderen ook eens een keer iets leuks kunnen doen, zoals hun vriendjes. Het steeds ‘nee’ moeten zeggen is hartverscheurend, zegt ze.

Of het nu gaat om een bioscoopbezoek of een middagje zwemmen, vaak is er simpelweg geen geld voor. Sparen is haast onmogelijk.

“Elke keer als ik denk dat ik iets kan sparen, gebeurt er wel weer iets onverwachts,” vertelt ze. Toen haar wasmachine kapotging, wist ze niet hoe ze het moest oplossen.

Onverwachte uitgaven, zoals een nieuwe koelkast of schoolspullen, baren haar grote zorgen. Met een uitkering die nauwelijks voldoende is voor de basisbehoeften, is er geen ruimte om een buffer op te bouwen.

“Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat nauwelijks genoeg is om van te leven, laat staan om een beetje te genieten van het leven,” legt Anita uit.

Terwijl de prijzen voor boodschappen en energie blijven stijgen, blijft de uitkering stilstaan. Het voelt voor haar alsof ze steeds verder achterop raakt.

Naast de financiële last worstelt Salma met het gevoel buiten de samenleving te staan. Haar kinderen zien anderen leuke dingen doen, terwijl zij achterblijven.

“Soms voel je je echt een slechte ouder,” geeft ze toe. Ondanks haar inspanningen blijft het schuldgevoel knagen dat ze haar kinderen niet alles kan geven wat ze verdienen. Toch blijft ze vechten.

Salma is niet alleen in haar strijd. Via online fora en Facebookgroepen heeft ze contact met andere moeders die in hetzelfde schuitje zitten. “Ik ben echt niet de enige die hiermee worstelt,” benadrukt ze.

Samen met andere bijstandsmoeders zet ze zich in voor een verhoging van de uitkering. “We willen geen luxe leven, maar gewoon een leven waarin we iets meer ademruimte hebben.”

Het systeem rondom de bijstand maakt het voor Salma alleen maar lastiger om vooruit te komen. “Je wilt werken, maar door de regels van de bijstand lijkt dat bijna onmogelijk. Als je iets bijverdient, word je direct gekort,” zegt ze moedeloos.

Het voelt als een eindeloze cirkel: hoe harder je probeert, hoe moeilijker het wordt. Anita voelt zich vaak over het hoofd gezien door de politiek en de maatschappij.

“Er wordt veel gepraat over het aanpakken van armoede, maar ik merk er weinig van,” zegt ze teleurgesteld. Het gevoel van onzichtbaarheid is voor haar net zo zwaar als de financiële last.

Toch houdt Salma hoop op een betere toekomst, zowel voor haarzelf als voor haar kinderen en alle andere gezinnen in armoede.

“Iedereen verdient toch een beetje geluk in het leven?” vraagt ze zich af, terwijl ze blijft vechten voor verandering.

CategorieAlgemeen Tagsgeld uitkering

Salma niet blij met Nederlands systeem: ‘Ze helpen mij de vernieling in op deze manier!’ Lees meer »

Ayana ergert zich kapot op strand: ‘Ik begrijp niet waarom vrouwen dat doen!’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Ayana is een vrolijke vrouw van 34 jaar. Ze komt oorspronkelijk uit Afrika, maar woont al 16 jaar in Nederland.

Ze voelt zich hier thuis. Ze spreekt goed Nederlands, heeft een fijne baan en woont zelfstandig in een klein maar knus appartementje in de stad.

Haar buren zijn ontzettend vriendelijk, en ze heeft een paar goede vriendinnen met wie ze regelmatig afspreekt.

Als de zon begint te schijnen en de dagen langer worden, begint Ayana steeds meer te genieten van het buitenleven.

Ze houdt van wandelen in het park, een ijsje eten op een bankje en vooral: van het strand en het zwembad.

“Ik ben dol op water,” zegt ze lachend. “Het doet me denken aan vroeger, aan mijn jeugd. Toen speelde ik met mijn broers en zussen bij de rivier.”

Maar er is ook iets wat haar elk jaar weer een beetje onzeker maakt. Ayana draagt tijdens het zwemmen een burkini: een zwemoutfit die haar lichaam bedekt, maar die wel speciaal is gemaakt voor in het water.

Het zit comfortabel, droogt snel, en ze voelt zich er goed in. Voor haar is dit een bewuste keuze. Ze wil zich graag bedekken, uit respect voor haar geloof én omdat ze zich er gewoon prettiger in voelt.

“Het past bij mij,” vertelt Ayana met een grote glimlach. “Ik voel me beschermd, ik voel me vrij. Ik wil zelf kiezen hoe ik eruitzie.”

Toch merkt ze dat niet iedereen dat begrijpt. Als ze op het strand ligt of in een zwembad stapt, kijken mensen haar vaak na. Sommige mensen staren, anderen fluisteren met elkaar of wijzen zelfs. Dat doet haar soms pijn.

“Ik snap het niet altijd,” zegt ze. “Waarom kunnen mensen me niet gewoon laten zijn wie ik ben? Ik doe toch niemand kwaad?”

Wat haar vooral raakt, is dat sommige blikken afkeurend zijn. Alsof ze iets verkeerd doet. Terwijl zij juist vindt dat iedereen moet kunnen dragen waar hij of zij zich prettig in voelt.

Maar dat gevoel werkt soms twee kanten op. Ayana begrijpt zelf ook niet alles van hoe anderen zich kleden.

Vooral op drukke zomerdagen, als vrouwen in hele kleine bikini’s of zelfs alleen in een string op het strand liggen, kijkt ze soms met verbazing.

“Ik vraag me dan af: hoe kun je je daar fijn in voelen?” zegt ze eerlijk. “Voor mij voelt dat niet goed, niet veilig. Maar dat is hun keuze, net zoals ik mijn keuze heb.”

Ze probeert niemand te veroordelen, maar ze vindt het wel lastig om die verschillen te begrijpen. “Het is soms net alsof we allemaal in een andere wereld leven,” zegt ze.

“We zien elkaar, maar begrijpen elkaar niet altijd.” Toch wil Ayana zich niet laten tegenhouden. Ze blijft gaan naar het strand, blijft zwemmen in het subtropisch zwembad bij haar in de buurt.

Soms alleen, soms met een vriendin. En elke keer probeert ze haar onzekerheid van zich af te zetten. “Ik wil genieten van de zomer. Van het water, de zon, de vrijheid. En ik wil dat doen op mijn manier.”

Ze hoopt dat mensen op een dag niet meer opkijken van haar zwemkleding. Dat een burkini net zo normaal wordt gevonden als een bikini of een zwembroek.

En dat mensen elkaar minder snel beoordelen op uiterlijk of kledingkeuze. “Iedereen is anders,” zegt ze. “Dat is juist mooi. Laten we elkaar respecteren in plaats van veroordelen.”

CategorieAlgemeen Tagsislam vrouwen zwemkleding

Ayana ergert zich kapot op strand: ‘Ik begrijp niet waarom vrouwen dat doen!’ Lees meer »

Buren Karim en Najat zijn anti-islam: ‘We schrokken van het briefje op onze voordeur’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Karim en Najat zijn al vijf jaar getrouwd. Kort na hun bruiloft trokken ze in een tussenwoning in een rustige wijk. Ze waren dolblij met hun eerste huis.

De straat was schoon, de buren links waren vriendelijk en het park was om de hoek. Een ideale plek om samen een toekomst op te bouwen.

De eerste weken gingen goed. Ze maakten kennis met de mensen in de straat. Links woonden Jan en Anja, een ouder stel dat meteen op de koffie kwam.

Aan de rechterkant woonden Kees en Ria, ook op leeftijd. Karim en Najat begroetten hen vriendelijk, maar kregen nauwelijks een knikje terug. In het begin dachten ze: Misschien zijn ze gewoon wat afstandelijk.

Maar al snel merkten ze dat er meer aan de hand was. Als Najat de voordeur uit liep met haar hoofddoek, keken Kees en Ria haar boos aan.

Ze mompelden dingen die Najat niet altijd kon verstaan, maar het voelde niet prettig. Ook als Karim op vrijdag naar de moskee ging, werd hij nageroepen.

“Ga jij maar bidden voor je b0mmen,” had Kees een keer geroepen. Karim was toen stil blijven staan, vol ongeloof.

Na een paar maanden begon het gedoe pas echt. Toen Najat op een dag thuiskwam van de supermarkt, trof ze een briefje op de voordeur.

Er stond op: Pas op, dit is Nederland, geen moslimland. Najat schrok en begon te huilen. Karim probeerde haar te troosten, maar voelde zich boos en machteloos.

Ze besloten het te negeren, in de hoop dat het zou stoppen. Maar dat deed het niet. Regelmatig vonden ze afval op hun stoep, alsof iemand expres vuilniszakken daar neerzette.

Soms werden hun planten uit de tuin getrokken. Eén keer werd er zelfs met eieren tegen hun raam gegooid. Ze gingen naar de politie, maar die kon weinig doen.

“We hebben geen bewijs dat het van uw buren komt,” kregen ze te horen. Karim voelde zich onbegrepen. Hij wilde geen ruzie, maar ook niet langer zwijgen.

De buren links, Jan en Anja, zagen ook wat er gebeurde. Zij spraken Karim en Najat aan. “Wat er gebeurt is niet goed,” zei Anja. “Maar weet dat wij achter jullie staan.” Dat gaf Karim en Najat een beetje moed.

Toch bleef de spanning. Als ze op een zomeravond buiten zaten, gingen Kees en Ria expres lawaai maken of zetten ze harde muziek op met schuttingtaal. Een keer riep Ria luid: “Ze horen hier niet thuis!”

Op een dag, na drie jaar van gedoe, besloot Najat dat het genoeg was. “Ik wil niet dat onze kinderen straks opgroeien met haat van naast de deur,” zei ze.

Ze gingen opnieuw naar de politie, dit keer met foto’s van het afval, filmpjes van de geluidsoverlast en een verslag van alle incidenten. Ze namen ook contact op met een buurtwerker.

De buurtwerker organiseerde een gesprek met meerdere bewoners uit de straat, inclusief Karim en Najat. Kees en Ria weigerden te komen.

Maar de andere buren spraken zich duidelijk uit: “Dit is niet wie wij willen zijn als buurt,” zei iemand. “Iedereen moet zich hier veilig kunnen voelen.”

De steun uit de wijk deed veel goed. Karim en Najat voelden zich eindelijk gehoord. Ze wisten dat het probleem met Kees en Ria misschien niet zomaar zou verdwijnen, maar ze stonden er niet meer alleen voor.

Een paar weken later kregen Kees en Ria een officiële waarschuwing van de woningcorporatie. Nog een klacht, en ze zouden maatregelen nemen.

Sindsdien is het stiller geworden. De haat is niet weg, maar het gedrag is minder geworden. Karim en Najat zijn nog steeds blij met hun huis.

“We blijven,” zegt Najat. “Niet omdat we geen andere keuze hebben, maar omdat we hier net zo goed thuishoren als ieder ander.”

CategorieAlgemeen Tagsburen islamofobie

Buren Karim en Najat zijn anti-islam: ‘We schrokken van het briefje op onze voordeur’ Lees meer »