Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer
De 34-jarige Sarah woont al bijna haar hele leven in Nederland, echter is haar verbintenis met haar Marokkaanse roots groot.
“Ik respecteer de Nederlandse cultuur,” begint ze rustig, “maar aanpassen tot het punt dat ik mijn eigen identiteit moet opgeven? Nee, dat ga ik niet doen.”
Sinds zij naar ons landje kwam kreeg hij te maken met worstelingen en verwachtingen en zij praat hier dan ook openhartig over..
Sarah kan zich de eerste jaren in Nederland nog goed herinneren, een tijd van verwondering en verwarring. “Alles was anders,” zegt ze.
“De taal, de gewoontes, de manier waarop mensen elkaar begroetten. In Marokko ben je gewend om uitgebreid de tijd te nemen voor elkaar. Hier lijkt het soms alsof alles gehaast moet.”
In die tijd deed zij toch haar uiterste best om zich zo goed mogelijk aan te passen. Zij leerde hoe de samenleving hier werkt, maakte Nederlandse vrienden en leerde de taal.
Toch bleef Sarah met het gevoel van verlies rondlopen. “Toen ik jong was, dacht ik: misschien moet ik gewoon alles overnemen.”
”Alleen maar Nederlands praten, geen traditionele kleding meer dragen, en zelfs onze gerechten aanpassen. Maar weet je wat ik ontdekte? Hoe meer ik probeerde te veranderen, hoe minder ik mezelf herkende.”
Ze neemt even een moment stilte en gaat vervolgens verder: “Je kunt niet gelukkig zijn als je je eigen cultuur volledig opgeeft.”
Ook heeft ze vaak het gevoel gehad dat ze een keuze moet maken. “Mensen vragen me soms: ‘Waarom spreek je thuis nog Arabisch? Waarom geef je je kinderen namen die moeilijk uit te spreken zijn?”
‘‘Maar ik vraag dan: waarom zou ik dat moeten veranderen? Dit is wie ik ben. Mijn cultuur, mijn geschiedenis, dat draag ik bij me. Het maakt me tot wie ik ben.”
Ze benadrukt dat ze zeker de Nederlandse cultuur waardeert. “Ik vier Sinterklaas met mijn kinderen, omdat zij dat op school ook doen. Ik ga naar buurthuizen en doe mee aan buurtfeesten met mijn Nederlandse buren.”
“Maar dat betekent niet dat ik mijn eigen tradities laat vallen. Bij ons thuis vieren we ook Ramadan, Eid, en koken we traditionele gerechten. Dat hoort erbij.”
De kritiek die zij soms krijgt, vindt zij lastig. “Er zijn mensen die vinden dat ik niet ‘Nederlands genoeg’ ben. Dat ik me moet aanpassen, omdat ik hier woon.”
”Maar ik denk dat dat niet eerlijk is. Integreren betekent niet dat je je eigen cultuur moet opgeven. Het betekent dat je kunt leven in een land terwijl je jouw eigen identiteit behoudt.”
Ze heeft vooral moeite met het feit dat er mensen zijn die het gewoon niet snappen dat het moeilijk is om een balans te vinden.
“Het is niet zwart-wit. Het is niet alsof ik kan kiezen om 100% Marokkaans te zijn of 100% Nederlands.Ik ben beide.”
”En ik probeer mijn kinderen dat ook mee te geven. Zij mogen trots zijn op wie ze zijn, zonder zich te hoeven schamen.”
Haar kinderen leert ze met trots over hun achtergrond te praten. “Ik zeg tegen ze: wees niet bang om te laten zien wie je bent.”
”Als iemand vraagt waarom je geen boterhammen mee naar school hebt, maar een tajinegerecht, leg het uit. Zeg dat dit onze manier is om onze cultuur mee te nemen in ons dagelijks leven.”
Toch blijft het af en toe lastig. “Er zijn dagen dat ik denk: waarom is het zo moeilijk voor sommige mensen om te accepteren dat ik niet alles aan Nederland wil aanpassen?”
”Maar dan herinner ik mezelf eraan dat ik niet hoef te veranderen om anderen tevreden te stellen.”
Aan anderen geeft Sarah dan ook vaak een boodschap. “Het is goed om respect te hebben voor de cultuur van het land waar je woont.”
”Maar vergeet nooit waar je vandaan komt. Je roots maken je uniek. En uniek zijn, dat is wat de wereld mooi maakt.”
Met volle overtuiging zegt ze: “Ik ben geen Nederlander. Ik ben een Marokkaanse vrouw die in Nederland woont. En daar ben ik trots op.”
CategorieGeen categorie
