Tijdens treinreizen vindt Chris, een 36-jarige Amsterdammer, het lastig om zijn ontspanning te vinden, vooral als hij met bagage reist.
“Ik snap echt niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Het feit dat anderen ondanks dat naast hem gaan zitten, frustreert hem.
Treinreizen zijn voor Chris niet alleen noodzakelijk, maar ook momenten om te ontspannen. “Dat is mijn tijd om even bij te tanken,” legt hij uit.
Ongeacht of het een zakenreis of een weekendje weg betreft, waardeert hij de momenten in de trein om zijn gedachten te ordenen.
Wanneer iemand onverwacht naast hem komt zitten, voelt het alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast.
“Het is niet alleen dat ze naast me zitten, het lijkt wel of ze niet doorhebben dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust wil.”
Op weg naar een conferentie in Utrecht herinnert Chris zich een bijzondere treinreis. Vroeg in de ochtend, klaar om rustig te werken, nam hij plaats in de trein.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” vertelt hij.
Echter, tot zijn ergernis koos een medepassagier ervoor om naast Chris te gaan zitten, hoewel er genoeg andere plaatsen waren.
“Ik kon het echt niet geloven. Hebben mensen geen ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” De man probeerde zelfs een gesprek aan te knopen, terwijl Chris juist in alle rust wilde werken.
De situatie frustreerde Chris enorm. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” aldus Chris.
Chris merkt op dat mensen soms geen rekening houden met anderen en dit gedrag is iets wat hij opmerkt in de samenleving:
“Het lijkt alsof iedereen tegenwoordig steeds egoïstischer wordt. Ze denken niet na over hoe hun acties anderen beïnvloeden.”
Deze trend van gebrek aan respect ziet Chris niet alleen in de trein, maar als een bredere maatschappelijke tendens:
“We leven in een tijd waarin iedereen maar met zijn eigen leven bezig is, maar dat betekent niet dat we de basisregels van respect voor elkaar moeten vergeten.”
Soms probeert Chris de situatie wat luchtiger te maken door een glimlach, maar hij vindt het nog steeds lastig:
“Het hangt van de situatie af.”
“Soms heb ik zin in een gesprek, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat moet kunnen.”
Chris is niet alleen in zijn frustratie. Veel reizigers delen soortgelijke ervaringen in het openbaar vervoer.
Volgens hem lijkt het alsof goede manieren langzaam verdwijnen, dus oppert hij dat het tijd is om bewuster te worden van de omgeving en de signalen van anderen.
Hij vindt dat we allemaal wat meer rekening moeten houden met elkaar om het reizen voor iedereen aangenamer te maken.
Chris sluit af met de hoop dat reizigers in de toekomst meer aandacht zullen besteden aan de ruimte en signalen van medepassagiers, waardoor iedereen kan genieten van een ontspannen reis.
1. Met zijn koffer naast hem willen mensen toch naast hem zitten, wat voor wat frustratie zorgt.
2. De dagelijkse groei van frustratie maakt de situatie steeds ongemakkelijker.
3. Ondanks dat zijn koffer zou moeten aangeven dat de plek bezet is, is dat jammer genoeg niet zo.
4. Hij voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast door anderen.
5. “‘Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.'”
