In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar, met altijd keurig opgestoken grijze haren en ogen die nog steeds vitaliteit uitstralen, net als vroeger.
Achter die sprankelende ogen schuilt echter een groot gevoel van eenzaamheid. Aagje deelt met een droevige glimlach: “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs.”
Met een gebroken stem begint Aagje over haar kinderen: “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark is een IT-specialist die voor zijn werk de hele wereld over reist.
Lisette, de jongste, heeft drie kleine kinderen en een drukke baan als verpleegkundige. Aagje herinnert zich: “Vroeger waren we zo hecht.”
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Lijkt het erop dat die tijden lang voorbij zijn. Als Karin me belt, is dat altijd snel en kort, terwijl Mark soms een bericht vanuit het buitenland stuurt.
“Het is Lisette die nog het meest langs komt, maar zelfs zij heeft het erg druk met werk en kinderen die naar sport, school en vrienden moeten,” legt Aagje uit, terwijl ze naar een gezinsfoto aan de schoorsteenmantel kijkt.
Opgehangen in haar woonkamer zijn foto’s van blije momenten: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hebben een groot feest gehad in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.” De dagen lijken voor Aagje steeds langer te duren.
“Ik probeer mezelf bezig te houden door veel te lezen, deel te nemen aan activiteiten in het buurthuis en een klein moestuintje te onderhouden. Toch voelt het anders. Het huis is zo stil zonder hun gelach en gesprekken,” zegt ze terwijl ze diep zucht. “Ik mis ze heel erg.”
Aagje heeft geprobeerd haar gevoel van eenzaamheid te uiten. “Ik heb Karin verteld dat ik haar mis, maar ze zegt altijd dat ze het zo druk heeft.
”Ik hoop geen ongemak te veroorzaken, begrijp je?”
”Ik voel me soms zo genegeerd.” Met een beweging veegt Aagje een traan weg. “Mijn kinderen zijn voor mij heel waardevol, maar ik zou graag willen dat ze zich realiseren hoe belangrijk hun aanwezigheid voor mij is.”
Aagje deelt een herinnering aan een zondagmiddag enkele maanden geleden toen Lisette en haar kinderen op bezoek kwamen.
“Het was een drukte van jewelste, maar wel een fijne drukte. De kinderen dartelden rond in de tuin en we hebben gezellig geluncht. Zulke dagen zijn voor mij van onschatbare waarde. Helaas komen ze steeds minder vaak voor.”
Ondanks haar pogingen om actief en betrokken te blijven, ervaart Aagje regelmatig een gevoel van eenzaamheid. “Ik heb de afgelopen jaren vrienden verloren, dat is nu eenmaal een deel van het leven op mijn leeftijd. Maar het is lastig om nieuwe mensen te leren kennen en vriendschappen te sluiten als je ouder wordt.”
Aagje vindt steun bij haar buurvrouw Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie.”
”Marjan begrijpt hoe het is om je eenzaam te voelen. Haar kinderen wonen ook ver weg. We steunen elkaar, en
“Dat heeft een positieve invloed,”
Ondanks dat Aagje positief blijft, heeft ze recentelijk besloten haar kinderen een brief te schrijven in de hoop dat ze hun prioriteiten zullen heroverwegen. “Ik wil mijn gevoelens uiten zonder te klagen,” fluistert ze, “en laten weten hoe ik me voel.”
In haar brief beschrijft ze hoe sterk ze het gezelschap van haar kinderen mist en hoe de kleine momenten samen haar dagen verlichten.
“Mijn woorden weerspiegelen onze mooie herinneringen en hun waarde voor mij. Hopelijk begrijpen ze de betekenis van deze momenten voor mij.”
Na het sluiten van de deur van haar huisje wandelt Aagje naar haar bloeiende tuin. “De tuin is mijn toevluchtsoord,” zegt ze met een glimlach. “Het voelt alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Tussen de bloemen lijkt Aagje al haar zorgen te vergeten. “Al is eenzaamheid uitdagend,” concludeert ze, “zolang er hoop is, blijf ik geloven dat mijn kinderen hun weg naar huis zullen vinden.”
