Een avondje uit eten in Amsterdam verliep anders dan verwacht voor Joop, een 69-jarige man die hier vaak van genoten had.
Wat begon als een gezellig etentje, eindigde voor Joop in frustratie en onbegrip zodra hij het restaurant binnenstapte.
“Ik keek uit naar een leuke avond,” vertelt Joop. Hij had gehoopt op een maaltijd in een typisch Amsterdams restaurant.
Nog voordat hij aan tafel zat, besefte Joop al dat er iets niet helemaal klopte. “Ik vroeg om een tafel bij het personeel, maar kreeg een vriendelijke, maar totaal onverstaanbare ‘Hello, how are you?’ als begroeting. Ik dacht eerst dat het een grap was.”
Voor Joop, die gewend is zijn moedertaal te spreken in zijn eigen land, voelde het vreemd om in een restaurant in de hoofdstad niet in het Nederlands te kunnen communiceren. “Het leek net alsof ik in het buitenland was,” vervolgt hij.
Toen hij opnieuw probeerde in het Nederlands te praten, merkte hij dat de jonge serveerster hem niet begreep.
Na een ongemakkelijke situatie, veranderde Joop’s ervaring toen hij ontdekte dat het personeel Engels sprak en hij niet begrepen werd.
Hij ontdekte dat alle personeelsleden Engels spraken en kreeg geen hulp toen hij vroeg om iemand die Nederlands spreekt.
De reactie van het personeel op de taalbarrière was teleurstellend voor Joop.
Het personeel was ongeduldig en niet bereid om Joop te begrijpen.
Joop vond het frustrerend dat niemand in zijn eigen land zijn taal sprak.
“Ze deden geen moeite om me te begrijpen, maar gingen gewoon door met hun taken,” aldus Joop.
Er ontstond bij hem een gevoel van buitengeslotenheid en ongewenstheid. “Het was als of ik erbuiten viel. Het was hun manier of niets.”
Ondanks het feit dat Amsterdam een internationale stad is en veel toeristen aantrekt, vindt Joop het moeilijk te accepteren dat er in een Nederlands restaurant geen Nederlands wordt gesproken.
“Ik vind het normaal dat ik in Nederland Nederlands kan praten,” zegt Joop met bedenkelijke blik. “Is dat nou te veel gevraagd? Vooral niet in een restaurant in de hoofdstad van ons eigen land.”
Joop raakte nog meer teleurgesteld toen hij zag dat andere klanten, die Engels spraken, geen problemen ondervonden bij het bestellen.
“Het leek wel alsof alleen Engels-sprekende klanten in dat restaurant werden geholpen. Dat vond ik echt heel onplezierig. Ik voelde me echt onopgemerkt.”
“Hoeft hij niet naar het buitenland om Engels te spreken?” Dat vraagt hij zich af. “Waarom kunnen ze niet gewoon twee talen spreken? Engels voor de toeristen en Nederlands voor mensen zoals ik?”
“Het is alsof Nederland steeds minder van ons wordt,” zegt Joop. “We moeten ons aanpassen aan de toeristen, terwijl het vroeger andersom was.”
Joop besloot zonder te eten het restaurant te verlaten. “Ik kom daar niet meer,” zegt hij. “Niet omdat het eten slecht was, want dat weet ik niet eens. Ik heb het niet eens besteld. Maar omdat ik me totaal niet welkom voelde in mijn eigen stad.”
Zijn ervaring benadrukt de groeiende internationalisering van steden zoals Amsterdam, waar soms de voorkeur lijkt te worden gegeven aan toerisme boven de lokale bevolking.
Joop’s verhaal herinnert ons eraan dat, terwijl we openstaan voor een internationale gemeenschap, het belangrijk blijft om de lokale cultuur en taal te koesteren.
“Zijn we niet in Nederland?” vraagt Joop zich af. “Dan wil ik toch gewoon Nederlands kunnen praten?”
1. Hij keek uit naar een leuk avondje uit maar dat verliep anders dan verwacht.
2. Dat dit in ons landje gebeurt vindt hij alles behalve normaal.
3. Hij voelde zich onzichtbaar en totaal niet begrepen.
4. Vanaf het moment dat hij binnenstapte groeide zijn frustratie…
5. Het blijft voor hem moeilijk te accepteren dat er niemand Nederlands spreekt.
