Die ochtend kwam Els vol enthousiasme aan bij de manege, zoals altijd. Voor haar was paardrijden meer dan zomaar een hobby; het was haar manier om tot rust te komen, om even te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven.
Bij aankomst merkte Els meteen dat er iets niet klopte. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat er toen volgde, had ze niet zien aankomen.
Met ernstige toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” waren de woorden die haar volledig verrasten.
Verbaasd vroeg Els om meer uitleg, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde tegen te houden.
Ze voelde zich verslagen en probeerde het gesprek voort te zetten. Wellicht kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager bleef onverbiddelijk: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was beëindigd, bleef Els nog even bij haar favoriete paard. Het besef dat ze niet meer kon rijden, maakte haar diepbedroefd. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” deelde ze later met emotie.
Paardrijden betekende alles voor haar; het was haar manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els had gehoopt op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” klaagde ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege was niet alleen het verlies van haar geliefde hobby, maar betekende ook het verbreken van de band met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van had uitgemaakt. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder van haar verwijderd.
Accepteren dat haar bezigheid in de weg stond, was een harde realiteit voor haar.
Haar verdriet sprak ze uit: “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel.”
Hangend in de afwijzing, besefte ze dat het nog lang zou duren voordat ze dit verwerkt had. Ondanks haar verdriet, is Els vastbesloten om niet op te geven.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze met overtuiging. Hoewel het gemis nu groot is, hoopt ze op een dag terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
